Իմ մեռնելը թող լաց չտա ոչ ոքի,
Թող որ ժպտան շուրթերթվ արևի,
Հարսանիքի ծափ ու ծիծաղ թող թնդա,
Թող զնգա զանգը բարևի՝ չզլանա...
Իմ բարևը թող որ լսի ամեն ոք,
Ցավ չբանա, չտանջվի էլ ոչ ոք,
Իրիկնամուտին աղոթք իջնի սրտերում,
Մահվան բոթը ավետ բերի հուշերում:
Թե գա մի օր՝ անսահման և անողոք,
Երկինք երկիր իրար առնեն անմորմոք,
Ոս կդառնամ, կբաժանեմ իրարից,
Մահվան ցոլքն իմ մեջ կառնեմ ամենքից...
Գոռ Վիսեր
08.01.2012
