Ե՛վ հմայեց, և՛ տարավ դեպի երանության՝
Իրիկնային ննջող լապտերիկների լույսով,
Ե՛վ նայեց, և՛ ծարավ դարձավ երջանկության՝
Երկնային մոգական երազի հույզով․․․
Ո՞վ կհասկանա նորահայտ այս ուղին՝
Հեռվում նշմարվող գեղեցկությամբ կնոջ,
Աստղազարդ երկնքի ոսկեբույր քուղին
Պատվեր են տվել հույս դառնալ ընկերոջ․․․
Կանգնի՛ր, կա՛նգ առ ժամանակ ամենակարող,
ՈՒ՞ր ես անցնում ստվերագծով անվերադարձ,
Դո՛ւ պատասխանն ես երբեմնի, դո՛ւ լուծում տվող,
Կույր չես մշուշում կարոտի, մի՛ գնա անդարձ․․․
Գոռ Վիսեր
14․10․2018
