Դեռ միջօրեի արևն է շողում․
Ես փնտրում եմ հայացքդ խոհուն․․․
Մի նոր այլընտրանք՝ թոհուբոհում,
Ցրտին է մատնում հույսով վառվռուն։
Հիշում եմ համբույրդ՝ թովիչ էր՝ եռուն,
ՈՒ գգվանքներդ այնքան սիրասուն,
Հետո տկարվում մոլորվածի պես՝
Ինչո՞ւ միամիտ, այսպես աներես․․․
Հիմա թե հեռվում, այնքան ցանկալի,
Երկնակամարի փայլագույն աստղից
Մի նոր ղողանջ վեր-վեր խարսխվի,
Ես կժպտամ, թեկուզ նոր ցավից։
ԵՎ երբ հակառակ ցամաքե ճամփով
Իրար հանդիպենք, հետո մատնվենք,
Մի խուլ ճողփյունով ուղղակի խոսիր՝
Աշնան խաղի պես, գարնան վերելքով․․․
Ահա և տխրոտ, տխրահոդ մի երգ,
Անտուն սպի է, անծանոթ մի վերք․
Ես քեզ կսիրեմ, կմուրամ սիրուց,
Անրջելով քեզ երջանկաբեր քամուց։
Գոռ Վիսեր
