Արևը երկնքից ժպտում է անքուն
ԵՎ պաչիկներ ցրում շողշողուն,
Բայց, երբ հասնում է ապտակ է դառնում,
Սիրառատ հույզով սրտեր խողխողում։
Ե՛Վ շառաչում է, տանում՝ իր հունով՝
Գետաբերանում կլանած մեկին,
Ե՛Վ նավարկում է կոտրած մի տաշտով,
Ձուլում անցյալի ապառաժներին։
Բացվել է վարդը, բացվել՝ ծիծաղկոտ․
Թախծոտ աչուկներից հորդ սեր է հոսում,
Հոսում է գնում, հոսում՝ ցամաքում․․․
Գոռ Վիսեր
