Գուցե ոլորուն ճանապարհներն այս
Ինձ էլ տուն բերեն, մա՛յր իմ, թանկագին,
ՈՒ ես՝ ծաղկե փունջը ձեռքիս,
Ժպիտ նվիրեմ՝ ցոլքով հավատի։
Մեղմիկ շշնջամ մութ լռության մեջ՝
Նոր շունչ ավետող, արբեցնող բույրով,
ՈՒ քո հայացքը խինդով ողողեմ՝
Մաքրագործ լինեմ խոժոռուն կյանքիդ։
Նորից խաղաղված օվկիանը սիրո
Վարարուն հոսքով շուրջդ ողողեմ,
ՈՒ քաղցր, հյութեղ հնչյունը երազիդ
Նոր նոտայով կյանք ես պարգևեմ․․․
Գոռ Վիսեր
