Այն մերկ հույզերը՝ քեզ ալեկոծած,
Նույն խոհերի շշուկին հառնած,
Որ գուրգուրում են լայն փեշը բաց՝
Շփոթ մի խաղով անցած-գնացած,
Մեզ հյուր են բերում և հյուրընկալում՝
Նեղ և երկար փողոցով կարոտի,
Ամեհի ձայնով լուռ բացատրում,
Մեզ փնովում են աղմուկով որոտի․․․
Նորից և նորից, այն լուսաբացին,
Որ հարազատ է, այնպե՞ս քաղցրագին,
Մեղմ դայլայլով, ժրաջան եռանդով,
Նոր հույս է ձոնվում կրկին և կրկին․
Սիրեք անճար, սիրեք խնդագին,
Մեղմագին սահեք երջանիկ սահքով,
Հանդիպում դարձեք հեքիաթագին,
Հավերժագին պարուրվենք եդեմի սիրով․․․
Գոռ Վիսեր
