Կյանքում անհատույց միշտ մահն է լինում՝
Մեկին արքայի ոսկե տարափով,
Իսկ մյուսին՝ խորթ ցավե արկղով,
Հեռուն են տանում՝ ծովը անհատակ,
Ուր անդունդներ են բացվում երկյուղով․․․
Մանկության շունչը շուրթին բազմացած,
Այնպես շքեղ է՝ սիրով հիացած,
Բայց երջանիկը որտե՞ ղ միշտ փնտրել,
Երբ անհատույց մահին տիրացած՝
Հատուցում ենք շահով ահարկված․․․
Գոռ Վիսեր
10․06․2010
