Անկոչ թշնամին իր պիղծ պատկերով թշվառի,
Նենգ է, մի ոհմակ ապականված ոչուփուչերի․
Հիմա դարձել է մեծագույն աղբը աշխարհի,
Բայց աղբանոցում անգամ իր տեղը չունի։
Թուրք-ազերի՝ ամոթ ու կեղծիք ժամանակի,
Արյունարբու, անարգ մի ազգ՝ մարդու կերպարի,
Որ գոյացել է, դարձել գերագույնը նողկանքի,
Կեղտի պես ներծծվել հողում մեր հայրենի․․․
Բայց զուր է ճիվաղների ոռնոցը սնտուն,
Որ վիթխարի հեգնանք են աշխարհին ամբողջ,
Դեռ թափ են տալու բերանքսիվայր գետնին,
Մարդկությանը ապահովելով ապագա առողջ։
Գոռ Վիսեր
11․04․2016
