Ջահել սիրտս դատարկ մի ըմպանակ,
Իր մեջ առավ պատկերդ նազով չքնաղ,
Լցված քեզնով՝ հորդ չափով անքանակ,
Ինձ քեզ մատնեց, պչրանքիդ խաղաղ։
Հյուրընկալ գինետան ճանապարհի պես
Հոգիս փռեցի, լույս սփռեցի քայլքիդ,
Իսկ դու՝ հայացքիս այս հույսին անտես,
Ընկեր դարձրեցիր անտեղյակ խաղիդ․․․
Խոսքդ անճանաչ մի միտք է հառաչ,
Որ մե՛կ ձայնում է, մե՛կ էլ համրանում․
Այսպես ժպտալով ճեմում ես ճաճանչ՝
Ըմպանակն այս ձեռքիդ, ի՞նչ ես ակնարկում․․․
Գոռ Վիսեր
