Եկավ գարուն աշխարհակուլ շնչառությամբ,
Սուտը ստին, իր չարակամ խաղաղությամբ,
Մատնեց կյանքը, մատնեց ամբողջ ագահությամբ,
Խեղաթյուրեց ցասումով լլկանքի՝ լկտիությամբ։
Տեղաց, հորդեց ցավը անկիրթ, խաղով անտուն,
Թուրք ասկյարի կերպարանքով անսերունդ,
Առու դարձած՝ սևասուգ հոսեց անհուն,
Եվ քարացավ գազանաբար, դարձավ խութ։
Արյունախում ոսոխ դու ոռնացիր տմարդի․
Մոռացար անվայել կոչումը քեզ՝ մարդ լինելու,
Դարձար կեղտը այս աշխարհի, ամոթը արդի՝
Վերագտած դատարկությունդ արյունարբու․․․
Խելազուրկ օսմանցի սխալվեցիր բթամիտ,
Հայ ազգը ծաղկեց արևավառ, վեր ելավ նորից,
Պապենական զարթոնքը դրոշմվեց հերոսամիտ,
Հայ հողը վերածնվեց քաջ զավակի կամքից․․․
Երկրագնդի այն նույն մասում սրբազան,
Որտեղ հայը շեն է բերել բյուր, ամենուր,
Թնդաց խինդով, վանկարկումով Հայաստան,
Գենը անհաղթ հայ հանճարի՝ Աստվածատուր․․․
Գոռ Վիսեր
24․04․2018
