Մի մեծ կարոտ կա անցյալ դարերից՝
Հեռու հավատի այն լուռ առակից,
Որ մեկ հարվածում է փշոտ սրերով,
Մեկ էլ՝ գուրգուրում, դառնում է մի հով։
ԵՎ մեկել հանկարծ՝ գլուխը խոնարհ,
Ծնկի է բերում իրեն՝ իր խինդով վարար,
ԵՎ մենք ժպտում ենք լուսաշող հույսով,
Հանգիստ շունչ քաշում խոր ակնածանքով․․․
Գոռ Վիսեր
05․04․2006
